Obok Pytamy.pl

Ciekawe pytanie. Wydaje mi się, że niekoniecznie, gdyż coś dając, człowiek uzyskuje wielokrotne korzyści. Dlaczego? Pierwsza, jest taka, że ma satysfakcję z tego, że dał coś z części siebie na zewnątrz siebie, jak gdyby reprodukował się. Dla mnie osobiście takie dawanie, jest powiększaniem własnej świadomości najogólniej patrząc. Wiedząc o tym, z altruizmem prawie nie ma u mnie kłopotów. Jednakże wracając do Twojego pytania. Co by było, gdyby wszyscy tak robili, możliwe by to było? Gdyby wiedzieli, że taka możliwość istnieje, tzn. zyskania czegoś w zasadzie nieokreślonego dając siebie dla innych w jakiejkolwiek by to nie było okoliczności.
Oczywiście trzeba też być naprawdę altruistycznym, tzn. żebyś to robił z własnej woli, bo to chodzi o twoje osobiste podejście do takiej postawy.
Konkluzja jest taka, że było by całkiem jak w Niebie, tzn. ludzie nagle by zaczęli odkrywać, że istnieje coś potężniejszego niż materia. Dawanie czegoś jest dobrem duchowym albo wewnętrznym człowieka, tzn. taka dyspozycja ma się rozumieć. Jakkolwiek i tak większość z nas psuje sobie tą wizję wewnętrznego przepełnienia oczekując jakiejś wymiernej korzyści za to swoje dawanie. No i w takim momencie altruizm się szybko może skończyć. Dlatego pewnie istnieją różne systemy duchowe, które usposabiają człowieka coraz bardziej do tej altruistycznej dyspozycji.
Teraz czy altruizm w wierze katolickiej ma sens? Gdyż ofiarowujesz siebie Bogu w miłości. Można by powiedzieć, że istnieje tu altruizm ale jak bardzo, trudno jest to powiedzieć, jeśli oczywiście w ogóle.
Pewnie nieźle nabajdurzyłem, ale chyba właśnie tak to widzę.
Pozdrawiam.