Obok Pytamy.pl

Moje poszukiwania można nazywać duchowymi, choć mi to brzmi trochę nazbyt sakralnie. Słowo filozoficzne też nie pasuje, bo taki tytuł wymaga jakiegoś przyzwoitego respektu wobec przeszłości tej dziedziny, podczas gdy ja o filozofii nie czytam niemal nic. No, ale to dygresja taka.

Pojęcie najabsolutniejszego wszechświata to dla mnie pragnienie raczej samoistne, choć zdarzały się rzeczy, które inspirowały poszczególne myśli rosły w całe - jak to nazywam - teorie, które skupiały się na wybranych aspektach Wszystkiego. Mam teorie o rzeczach najbardziej absolutnych, o relacjach międzyludzkich, o opisie wszechświata, o życiu jako zjawisku, o myśleniu, itd. Trudno powiedzieć dokładnie, bo wszystko to jest bardzo odległe od słów, nie trzyma się żadnej prostej systematyki. Taka jest niestety natura tych moich dumań, że są głęboko abstrakcyjne. Dzięki temu można snuć je lekko i przyjemnie, ale kiedy przyjdzie komuś coś wyjaśnić, opisać czy choćby nazwać, to jest ciężko. W głębi abstrakcji nie potrzeba nazw, pojęć - tam wszystko jest i już. Układy wyobrażeń mających wyjaśniać jakiś element świata rosną sobie w toku rozmyślań. Mogę więc powiedzieć, że moje poszukiwania są bardzo ale to bardzo racjonalne. Obserwacje świata oczywiście inspirują, ale jakiekolwiek eksperymenty to już eksperymenty myślowe. Logika zawsze musi działać, musi panować porządek, dzięki któremu to wszystko jest jako tako zgodne i spójne. Szczególnie tyczy się to zgodności poszczególnych myśli z teorią absolutną, która nakreśla rzeczy takie jak granica poznania oraz istotę punktów widzenia w poznaniu. Nie uprawiam więc zuchwałego racjonalizmu, raczej taki wewnętrznie pokorny.

Nie wiem co tu jeszcze mógłbym dodać. Pewnie wiele, ale w tej chwili nie mam chyba ani trochę porządku w głowie, żeby to sensownie powyjaśniać. Tyle zatem.